Öptüm ve ayrıldık…

Ve!

Ansızın titrekliğimi yanıma alarak

Kapıyı tüm haşmetimle kapayarak koyuldum yola….

Ellerim cebimde,

Adımlarımsa dilimdeki ritim de var olmaktaydı…

Gözlerim titrekliğin verdiği halden ötürü tetikteydi…

O sırada

Cadde de elinde ki yük ile koşturan

Dert sakallı,

Hüzün adımlı,

Ayrılık bakışlı,

Hasret sermayeli adam gözüme ilişti…

İlişmesi ile yanımda soluk alması bir oldu

Titrekliğime eklenen tedirginlik ile anlamaya çalışıp

“Ne koşturuyorsun be adam!”

der gibi baktım….

Bakışlarım sualleri yağdırırken,

Adamsa aşağıdan yukarı süzüp gözlerim içinde emin olma hissini garantiliyordu…

“Üstadım!” dedi bir nefeste ve tamamladı…

“kaçtığım yalnızlık denen melundur!”

Şaşkın bakışlarla adama “Neden?” diyebildim…

Adamsa koca bir iç çekiş ardından

“Uzun hikâye hani derler ya olur bir roman…” dedi…

Tedirginliğim kayboluyor yerini meraka bırakıyordu…

“Dinlerim, vaktim var!”

dememi  beklermiş meğer….

Anlatmaya başladı…

Bir yandan da adını değil kaderini öğrenmeye başladığım adam ile

Nereye gittiğimizi bilmeden yürüyorduk….

Adam sevdasından gem vuruyordu…

Hasret!

Gözyaşı!

Acı!

O kadar tanıdıktı ki idrakım güç değildi…

Ancak adam

“Sana bir şey diyeyim mi üstat?”

diye ses yükseltti…

Başım ile

 “De bakalım”

diye işaret edince

Adam iki elini açtı ve

“Ahhh! çekişlerim inletti bu cihanı

Fakat kimse bilemedi bu feryadı

Sen sen ol ey gönül adamı

Öpme yar gözünden ayrılıktır!

Bu da sana nasihatimdir….!”

Dedi….

Sonrasında

 “ Hadi bana eyvallah üstat!”

diyerek adımlarını hızlandırdı ve uzaklaştı….

Oysa ben adamın “Nasihatimdir!” diyerek sözünü bitirdiği anda

Durdum…ve nemli gözlerimden yari akıttım….

Çünkü ben

Yar gözünden öptüm de ayrıldım….!

Mletem  Tamara  Orha